Κατόπιν επανειλημμένων
ερωτήσεων από συμμετέχοντες στο εργαστήρι "Η Αγάπη της Λώρι" θέλω να διευκρινίσω την θέση μου σαν
δασκάλου Contact Improvisation και την σχέση μου με τις υπάρχουσες διδακτικές πρακτικές.
Πιστεύω βαθύτατα ότι το
Contact δεν πρέπει να έχει τεχνική εκμάθησης, συγκεκριμένη και οργανωμένη γραμμικά
σε μια εξελικτική πορεία ή τουλάχιστον δεν ενδιαφέρει εμένα να οργανώσω και να
ακολουθήσω μια.
Πιστεύω ότι όταν γίνεται αυτό,
διαμορφώνεται μια πολύ συγκεκριμένη και κλειστή γλώσσα, ασυνείδητα ιεραρχημένη
(τι θεωρούμε εξέλιξη; Να κάνεις σηκώματα;) με
κατάληξη αυτό που όλοι παρατηρούμε στα jam ή τις παραστάσεις σε όλο τον κόσμο, αυτοσχεδιαστές
που χορεύουν με τον ίδιο τρόπο.
Τα μαθήματα μου δεν είναι
οργανωμένα γραμμικά, όπως γίνεται στο μπαλέτο ή στα μαθήματα τεχνικής σύγχρονου
όπου πρώτα θα μάθεις κάτι και αφού το μάθεις προχωράς στο επόμενο, το οποίο
είναι, τι; πιο ψηλά, πιο μακρυά, πιο περίπλοκα από πλευράς συντονισμού.
Πιστεύω ότι μια αντίστοιχη οργάνωση
«γλώσσας» η οποία συνέβη σιωπηλά με την ανάπτυξη παγκοσμίως του Contact (όπου
ανάπτυξη εννοώ τον τζίρο, περισσότεροι δάσκαλοι - περισσότεροι μαθητές), απειλεί να εξαφανίσει την υπέροχη πιθανότητα του ως μιας
πόρτας από την οποία μπορούνε να περάσουν όλες οι κινητικές γλώσσες, αφήνοντας
απ’ έξω την δομή τους και επιτρέποντας την απόλυτα ατομική
έκφραση.
Τα μαθήματα μου δεν είναι σαν
σκαλιά με τα οποία ανεβαίνουμε όλο και πιο ψηλά. Περισσότερο θα ήθελα να φανταστείτε
κάθε μάθημα σαν μια σταγόνα που πέφτει και δημιουργεί κύκλους, οι σταγόνες είναι αυτόνομες, πλήρεις, έχουν το
ίδιο βάρος, απλά όσες περισσότερες πέφτουν πάνε και πιο βαθιά προκαλούν και
περισσότερους, μεγαλύτερους κύκλους.
Κάνω την διευκρίνιση καθώς ακούω την αγωνία των συμμετεχόντων στο σεμινάριο αλλά και κατά την διάρκεια της χρονιάς, να μην λείψουν από κάποια
μαθήματα και χάσουν ένα σημαντικό τμήμα, ευτυχώς στο Contact
Improvisation δεν έχουν χώρο εκφράσεις όπως: "φτου την ημέρα που μας έμαθε
τα γκραν ζετε εγώ δεν ήμουν", όλοι μας από παιδιά έχουμε τρέξει και πηδήξει όσο πιο μακριά μπορούσαμε, είναι απόλυτα προσωπικός σας δρόμος
πως και που ψηλά θα πάτε.
