Μετά από ένα ατύχημα στον χορό

συμπληρώστε ερωτήσεις και απαντήσεις

Τι είναι ένα ατύχημα;

Τι είναι ατυχία;

Τι είναι η Κακιά στιγμή;

Κάτι έξω από εμάς;

Ο θρίαμβος όλων όσων δεν ελέγχουμε;

Ένας συνδυασμός στον χρόνο και στον χώρο πραγμάτων που αποφεύγουμε να σκεφτούμε ότι είναι πιθανόν να συμβούν παρ'ότι γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν;

Δεν είναι αντίφαση το επαναλαμβανόμενο γεγονός, όταν συμβαίνει ατύχημα σε μάθημα χορού να ζητάμε αμέσως συγνώμη αναγνωρίζοντας την συμμετοχή μας σε αυτό αλλά συγχρόνως να μην αναλαμβάνουμε τις πρακτικές «ευθύνες» μας και με αυτό τον τρόπο να διαχωρίζουμε το αποτέλεσμα των πράξεών μας από το σώμα μας;

Ο παθών τι αισθάνεται; 
Γιατί λέει αμέσως ότι είναι καλά όσο σοβαρή και αν είναι η βλάβη;
Γιατί όταν μας συμβαίνει ένα ατύχημα σπεύδουμε να αποδιώχνουμε όσους μας προστρέξουν;

Για να αποσοβήσουμε την επίρριψη ευθύνης, έστω και στά ασαφή πλαίσια κοινωνικότητας; 
Μήπως αισθανόμαστε σχεδόν ένοχοι;  Ποιά είναι η συμμετοχή μας σε ένα ατύχημα μας;

Οργιζόμαστε με τον υπεύθυνο ενός ατυχήματος;

Γιατί οργιζόμαστε σιωπηλά;
Γιατί αισθανόμαστε αυτό το σιωπηλό "πνίξιμο", καθώς δεν κατηγορούμε κάποιον αλλά το σκεφτόμαστε και το θέλουμε τόσο πολύ;
Γιατί υπάρχει αυτολογοκρισία να αξιολογήσουμε ευθύνες σε καθαρά σωματικό επίπεδο;

Στα εργατικά ατυχήματα συμπεριφερόμαστε το ίδιο;

Σε τι διαφέρουν τα εργατικά ατυχήματα από ένα ατύχημα μέσα σε μια τάξη χορού;

Όταν δεν υπάρχει αφεντικό υπεύθυνο, ποιός είναι υπεύθυνος; 

Είναι η έλλειψη παρεμβολής τεχνολογίας ικανή να αθωώσει τα χορευτικά ατυχήματα, σε αντίθεση με τα εργατικά;

Τι σχέση έχει ο διαλεκτικός υλισμός με ένα ατύχημα σε μια τάξη χορού; 
τι σχέσεις έχουν: η λαϊκή ≠ υψηλή τέχνη, οι εναλλακτικές κουλτούρες ≠ η κοινωνική υπευθυνότητα, τα σώματα σε ορθόδοξη  ≠ σε προτεσταντική χώρα, οι ενδοφυλικές συγκρούσεις .......

Είναι δυνατόν ένα ατύχημα να σαμποτάρει ιδεολογικά μια αισθητική κατεύθυνση στον χορό;
Η φράση "το σώμα μου είναι πολύτιμο, για να επιτρέπω σε οποιονδήποτε να το πλησιάζει",  μπορεί να κριθεί μόνο σαν αυτάρεσκη και δείγμα κοινωνικού ρατσισμού ή και δικαιολογημένη βάσει εμπειριών;

Είναι η διαφορά εμπειρίας αρκετή ως δικαιολογημένη αιτία ατυχήματος;
Το πρόταγμα της ισότητας είναι αρκετό να σε προστατέψει από την βλακεία;
Είναι η βλακεία ένδειξη βαθειάς αντικοινωνικότητας; 

Πως το θύμα ενός ατυχήματος θα μπορέσει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στην γενίκευση των αιτιών και την προσωπική πορεία; 

Πότε θα ξανακάνουμε μάθημα και πως;

Πότε θα ξαναχορέψουμε με την Εύα;